Kliknij tutaj --> 🎫 kiedy nieletni odpowiada jak dorosły

Ta historia podkreśla ważny aspekt naszego systemu sądownictwa karnego: prawną konstrukcję przestępczości nieletnich. Obecnie działamy ze zrozumieniem, że działania nieletnich mogą nie być takie same jak działania dorosłych-a zamiast tego, że nieletni mogą zasługiwać na wyjątkową uwagę w świetle prawa—i że kara powinna być być dostosowana do rozwoju i reformy. Kto może odebrać dowód osobisty dziecka. Po odbiór dokumentu powinna udać się osoba, która składała wniosek. Może to zrobić jednak drugi rodzic, nawet jeśli nie podpisywał zgody na jego wydanie. Dziecko powyżej 13. roku życia może odebrać go samodzielnie, bez obecności opiekuna. kiedy nieletni odpowiada karnie na zasadach określonych w art. 10 § 2 k.k. 6 Tego rodzaju ograniczenia nie występują natomiast przy przesłuchaniu dzieci [nielet-nich] w charakterze świadków. W zasadzie najlepiej jest rozmawiać z dzieckiem w „cztery oczy”, bez obec- Małoletni odpowiada co do zasady przed normalnym sądem karnym. Jednak sąd nie może stosować wobec niego niektórych instytucji i kar. Zgodnie z przepisami prawa pociągnięcie do odpowiedzialności karnej oraz wymiar kary dla małoletniego kształtuje się w sposób odmienny niż wobec „dorosłych” sprawców. Odpowiedzialność ta jest Na zasadach określonychw tym kodeksie odpowiada ten, kto popełniaczyn zabroniony po ukończeniu17 lat. Kodeks karny dopuszcza wyjątkiod tej reguły–w konkretnym przypadku możliwejest zarówno obniżenietej granicy do 15 roku życia,jak i podwyższeniedo 18 roku życia. Site De Rencontres Serieux Gratuit Pour Les Femmes. Przepisy kodeksu karnego i innych ustaw karnych wielokrotnie posługują się różnymi pojęciami określającymi wiek sprawcy, ofiary czy świadka. Od tego czy dana osoba uznana będzie za nieletnią bądź młodocianą zależeć może to czy w ogóle spełnione zostaną przesłanki pozwalające uznać, że zostało popełnione przestępstwo lub czy może ona ponosić odpowiedzialność karną za swoje czyny. Małoletni Choć kodeks karny często posługuje się pojęciem małoletniego nie wskazuje jak należy rozumieć ten zwrot. Wskazówkę, a w zasadzie definicję „małoletniego” znajdziemy w kodeksie cywilnym. Zgodnie z art. 10 małoletnim jest osoba, która nie ukończyła lat 18. Nieletni Przepisy nie są jednak aż tak proste. Nie każda osoba poniżej 18-go roku życia jest po prostu małoletnim. Węższym zakresowo pojęciem jest pojęcie nieletniego, które zdefiniowane zostało w kodeksie karnym. Zgodnie z art. 10 nieletnim jest osoba, która w chwili popełnienia czynu zabronionego nie ukończyła lat 17, co jest zasadniczo wiekiem wymaganym do ponoszenia odpowiedzialności karnej według zasad określonych w kodeksie karnym. Odpowiedzialność nieletnich za popełnienie przestępstw opisanych w kodeksie karnym reguluje ustawa z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich. ( Dz. U. z 2016 r. poz. 1654 z późn. zm.). Młodociany Obok opisanych wyżej pojęć małoletniego i nieletniego prawo karne posługuje się także pojęciem młodocianego. W tej materii sprawa jest najprostsza albowiem kodeks karny zawiera definicję młodocianego, którą znajdziemy w art. 115 § 10. Zgodnie ze wskazanym przepisem: Młodocianym jest sprawca, który w chwili popełnienia czynu zabronionego nie ukończył 21 lat i w czasie orzekania w pierwszej instancji 24 lat. Status młodocianego w postępowaniu karnym oczywiście nie wyklucza odpowiedzialności karnej za popełniony czyn jednak w pewien sposób ją modyfikuje. Jednym z wyrazów dostosowywania reakcji karnej do wieku sprawcy jest nakaz kierowania się względami wychowawczymi przy wymierzaniu kary młodocianemu przewidziany w art. 54 § 1 W dalszej kolejności wobec sprawcy młodocianego przewidziane są surowsze warunki okresu próby związanego z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności. Wobec sprawcy młodocianego okres próby wynosi od 2 do 5 lat. Szczególna regulacja dotycząca sprawcy młodocianego przewidziana jest także w kodeksie karnym wykonawczym. Zgodnie z przepisami prawa, definicję sprawcy nieletniego spełnia każdy, kto w chwili popełnienia czynu zabronionego nie ukończył 17 lat. Proces karania nieletnich za określone czyny wygląda nieco inaczej, niż w przypadku osób dorosłych, w związku z czym nasuwa się wiele pytań. Jak wygląda proces karny i odpowiedzialność nieletnich? Jakie mogą być zastosowane kary wobec osób łamiących prawo przed ukończeniem 17 lat?Proces karny nieletnich – jak wygląda? Procesami w sprawach nieletnich zajmuje się sąd rodzinny. Następuje wszczęcie postępowania wyjaśniającego, które należy zacząć od wysłuchania nieletniego i jego opiekunów prawnych, a także zarządzenia niezbędnych czynności, obejmujących przeszukanie. Podczas prowadzenia postępowania wyjaśniającego, sąd rodzinny współpracuje z policją. Obligatoryjnym krokiem jest zawiadomienie rodziców lub opiekunów prawnych o wszczęciu postępowania. Można zawiadomić również szkołę, do której uczęszcza nieletni. Aby uzyskać pełny obraz sprawy, przeprowadzany jest wywiad środowiskowy, a w razie potrzeby wystawiana jest opinia rodzinnego ośrodka diagnostyczno-konsultacyjnego, czy też, jeśli zachodzi taka konieczność, przeprowadzane jest badanie pod kątem oceny stanu psychicznego osoby nieletniej. Kiedy osoba nieletnia odpowiada jak dorosły? Istnieją sytuacje, w których nieletni podlega zwykłemu procesowi karnemu tak jak osoba dorosła. Jest tak wtedy, kiedy nieletni ukończył 15 lat i dopuścił się któregoś z niżej wymienionych czynów karalnych: zabójstwo, gwałt, spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, użycie broni palnej lub innego narzędzia obezwładniającego, napaść na funkcjonariusza, kradzież z użyciem przemocy, przetrzymywanie zakładników. W jakim trybie odbywa się przesłuchanie osoby nieletniej? Jest ona przesłuchiwana przez policję, w obecności rodziców lub prawnych opiekunów. W przypadku, gdy osoby te nie mogą się stawić, zastępuje ich wychowawca, szkolny pedagog lub inna osoba bliska. Przed rozpoczęciem przesłuchania konieczne jest poinformowanie osoby nieletniej na piśmie na temat jego praw, a wysłuchanie zeznań powinno odbyć się w warunkach zbliżonych do naturalnych i w miarę możliwości w miejscu zamieszkania osoby nieletniej. Zaleca się dodatkowo unikanie wielokrotnego przesłuchania nieletniego w sprawie tych samych okoliczności lub okoliczności potwierdzonych już prawa przysługują nieletniemu podczas przesłuchania? Prawa przysługujące osobie nieletniej podczas przesłuchania obejmują prawo do odmowy składania wyjaśnień, prawo do odmowy odpowiedzi na niektóre pytania, prawo do obrońcy w procesie karnym, prawo dostępu do akt mogą być zastosowane kary wobec nieletnich? Kara więzienia dla osoby nieletniej jest uzasadniona wyłącznie w przypadku popełnienia wyżej wymienionych czynów lub w sytuacji, kiedy środki wychowawcze i środek poprawczy nie przyniosą wychowawcze Są one stosowane dosyć często w przypadku, gdy sąd rodzinny przekaże sprawę szkole lub innej instytucji odpowiedzialnej za opiekę nad osobą nieletnią przy założeniu, że wykorzystywane tamże środki wychowawcze okażą się wystarczające. Zaliczają się do nich: upomnienie, wykonanie prac społecznych, ustalenie nadzoru wykonywanego przez rodziców lub opiekunów, ustanowienie nadzoru kuratora, umieszczenie w rodzinie zastępczej lub też specjalistycznym ośrodku poprawcze Umieszczanie osoby nieletniej w zakładzie poprawczym możliwe jest tylko w przypadku popełnienia czynu karalnego po ukończeniu 13 lat. Środki leczniczo-wychowawcze Wykorzystuje się je w sytuacji, gdy osoba ukarana jest upośledzona umysłowo, cierpi na chorobę psychiczną lub jest uzależniona od alkoholu czy też narkotyków. Wówczas nieletni jest umieszczany w zakładzie psychiatrycznym lub pomoc adwokata w sprawach nieletnich Proces osoby nieletniej w sądzie rodzinnym potrafi być równie zawiły, co w przypadku sądzenia osób dorosłych, dlatego też potrzebna może okazać się pomoc adwokata. Aby uzyskać wsparcie na każdym etapie postępowania, zgłoś się do Kancelarii Adwokackiej Krzysztoporski. Specjalizujemy się w sprawach związanych z prawem rodzinnym i opiekuńczym, dzięki czemu możemy zająć się reprezentowaniem osób nieletnich przed sądem rodzinnym lub karnym. Na gruncie polskiego prawa karnego mamy do czynienia z różnymi pojęciami określającymi wiek sprawcy, ofiary lub świadka. W praktyce przyjmujemy, że ukończenie 18 roku życia jest momentem osiągnięcia pełnoletniości. Jest to dla nas istotne, ponieważ wówczas zyskujemy prawo do głosowania w wyborach, picia alkoholu, czy zawarcia związku małżeńskiego. W rzeczywistości jest jednak trochę inaczej. Okazuje się, że 18. urodziny nie są jedynym momentem odpowiadania przed prawem jako dorosły. Zgodnie z przepisami prawa małoletni, nieletni i młodociany to zupełnie inne osoby, które także mogą ponosić odpowiedzialność karną. W rezultacie możemy stwierdzić, że przełomowych momentów w życiu człowieka jest więcej, niż mogłoby się wydawać. W dzisiejszym artykule przyjrzymy się tej kwestii oraz wskażemy najistotniejsze cechy charakterystyczne każdego z tych pojęć. Małoletni, nieletni, młodociany – definicje Zacznijmy od wyjaśnienia, dlaczego kwestia odróżnienia od siebie tych pojęć jest tak bardzo istotna, zwłaszcza na gruncie przepisów karnych. W momencie popełnienia przestępstwa, sposób ukarania sprawcy zależny jest od jego wieku. Zazwyczaj za przestępstwo nie odpowiada osoba do 17 roku życia. Jednak jeśli mamy do czynienia z rażącym naruszeniem prawa – za przestępstwo może odpowiadać już 15-latek. Ważne jest zatem, aby określić różnicę między małoletnim, nieletnim, a młodocianym. W rezultacie, to od prawidłowej kwalifikacji zależeć będzie to, czy w ogóle spełnione zostaną przesłanki pozwalające uznać, że zostało popełnione przestępstwo lub czy dana osoba może ponosić odpowiedzialność karną za swoje czyny. Przechodząc do meritum – jaka jest różnica między osobą małoletnią, nieletnią oraz młodocianą – warto przytoczyć ustawowe definicje tych pojęć. Pierwsze z nich jest dość proste, pokrywające się z potocznym rozumieniem tego słowa. Małoletni to pojęcie stosowane w prawie cywilnym wobec osób niepełnoletnich. A więc takich, które nie ukończyły 18. roku życia (i nie uzyskały pełnoletności przez zawarcie związku małżeńskiego). Bardziej skomplikowana okazuje się kolejna kategoria osób. Pojęcie nieletniego zostało wprowadzone w treści ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich. A więc dotyczy prawa rodzinnego – głównie w połączeniu ze sprawami karnymi. Zasadniczo, w sprawach o popełnienie czynu karalnego, nieletnim jest to osoba pomiędzy 13. a 17. rokiem życia. Natomiast definicją młodocianego posługuje się sam Kodeks Karny. Tym mianem określa się osobę – sprawcę przestępstwa, który popełnił je przed ukończeniem 21. roku życia, a w czasie orzekania w procesie toczącym się przed sądem I instancji ma nie więcej niż 24 lata. Małoletni, nieletni, czy młodociany? W jaki sposób kształtuje się odpowiedzialność osób małoletnich, nieletnich oraz młodocianych? Wygląda ona następująco: Małoletni po ukończeniu 13. roku życia staje się osobą o ograniczonej zdolności do czynności prawnych. Oznacza to, że otrzymuje uprawnienie do samodzielnego zawierania tzw. umów powszechnie zawieranych w drobnych bieżących sprawach życia codziennego. Taką umową będzie np. dokonanie samodzielnych zakupów w sklepie spożywczym. Małoletni może dokonać poważniejszych czynności prawnych, jednak jego opiekun prawny musi je następnie potwierdzić. W kwestii odpowiedzialności małoletniego warto też dodać, że osoba która ukończyła 13. rok życia, odpowiada za wyrządzoną przez siebie szkodę. Popełnienie przestępstwa stypizowanego w kodeksie karnym przez nieletniego – czyli osobę między 13. a 17. rokiem życia – kończy się więc wszczęciem postępowania karnego. Sprawca takiego czynu zabronionego nie zostanie skazany na karę pozbawienia wolności, ograniczenia wolności, ani grzywny. Nieletni może natomiast otrzymać dozór kuratora, trafić do zakładu poprawczego, czy młodzieżowego ośrodka wychowawczego. Natomiast status młodocianego sprawcy czynu zabronionego powoduje, że dana osoba zostać ukarana w ,,łagodniejszy” sposób niż dorosły, jednak fakt ten oczywiście nie wyklucza poniesienia odpowiedzialności karnej za popełniony czyn. Kiedy nieletni może odpowiedzieć jak dorosły Warto wiedzieć, że nieletni także mogą podlegać odpowiedzialności karnej na gruncie Kodeksu karnego, jeżeli po ukończeniu 15 roku życia popełnili przestępstwo z poniższego katalogu, a okoliczności sprawy za tym przemawiają. A w szczególności kiedy poprzednio stosowane środki wychowawcze lub poprawcze okazały się bezskuteczne. Katalog przestępstw, za które nieletni odpowiada przed sądem karnym przedstawia się następująco: zabójstwo, zabójstwo kwalifikowane, wielokrotne zabójstwo, ciężkie uszkodzenie ciała, ciężkie uszkodzenie ciała ze skutkiem śmiertelnym, sprowadzenie katastrofy, sprowadzenie katastrofy ze skutkiem śmiertelnym lub ciężkim uszkodzeniem ciała wielu osób, przejęcie kontroli nad statkiem wodnym lub powietrznym, sprowadzenie katastrofy w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, sprowadzenie takiej katastrofy ze skutkiem śmiertelnym lub ciężkim uszkodzeniem ciała wielu osób, gwałt wspólnie z inną osobą, gwałt ze szczególnym okrucieństwem, czynna napaść na funkcjonariusza publicznego ze skutkiem w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, funkcjonariusza publicznego lub osoby przybranej mu do pomocy, branie lub przetrzymywanie zakładnika, branie lub przetrzymywanie zakładnika ze skutkiem śmiertelnym lub ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu, rozbój, zamach na Prezydenta RP. Orzeczona wobec nieletniego kara nie może natomiast przekroczyć 2/3 górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za dane przestępstwo. Dodatkowo, sąd może zastosować także nadzwyczajne złagodzenie kary. Wymierzając karę nieletniemu albo młodocianemu, sąd bowiem kieruje się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować. Podsumowanie W polskim prawie cywilnym i karnym funkcjonują obok siebie różne określenia dotyczące dzieci i młodzieży, w zależności od wieku oraz procedury wobec nich stosowanej. Osiemnaste urodziny nie są więc jedynym istotnym momentem ponoszenia odpowiedzialności z punktu widzenia prawa. Z dniem ukończenia 13. roku życia samodzielnie odpowiada się za popełnioną szkodę. Osoba, która ukończyła lat 17. – odpowie karnie za popełnione przestępstwo, jednakże z zastosowaniem kar o wychowawczym charakterze. Z kolei przestępca, który w dniu popełnienia czynu zabronionego nie będzie starszy niż 21 lat – ma szansę na niższą karę z uwagi na swój wiek. Przeczytaj także: Tymczasowe aresztowanie – wszystko, co musisz wiedzieć ______________________________________________________ Autor wpisu: Adwokat Michał Podgórski Potrzebujesz pomocy prawnej? Skontaktuj się ze mną: +48 695-501-001 kancelaria@ Na stronach Rządowego Centrum Legislacji ( dostępny jest projekt ustawy o nieletnich z dnia 8 marca 2019 r. Projekt ten znajduje się obecnie na etapie uzgodnień i zgodnie z założeniami ma wejść w życie po upływie 9 miesięcy od dnia ogłoszenia. Poniżej zamieszczamy najważniejsze założenia nowej ustawy, która z czasem zastąpi ustawę o postępowaniu w sprawach nieletnich. Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich przewidziane w ustawie działania podejmuje się w wypadkach, gdy nieletni wykazuje przejawy demoralizacji lub dopuści się czynu karalnego. Ustawa ta wyróżnia trzy kategorie osób nieletnich:POLECAMY w zakresie zapobiegania i zwalczania demoralizacji nieletnim jest osoba, która nie ukończyła 18. roku życia, w zakresie postępowania w sprawach o czyny karalne nieletnim jest osoba, która dopuściła się takiego czynu po ukończeniu 13 lat, ale przed ukończeniem 17. roku życia, w zakresie wykonywania środków wychowawczych lub poprawczych nieletnim jest osoba, w stosunku do której środki te zostały orzeczone, nie dłużej jednak niż do ukończenia 21. roku życia. Dolny próg wiekowy Zauważyć należy, że w projektowanej ustawie o nieletnich znajduje się określenie dolnego progu wiekowego na poziomie ukończonych 10 lat, jako warunku prowadzenia w stosunku do nieletniego postępowania w sprawie o demoralizację. Uzasadnienie do nowego aktu wskazuje, że w obecnym stanie prawnym dolna granica wieku nie jest wyznaczona, co oznacza, że postępowanie w sprawie o demoralizację może być wszczęte (przynajmniej z teoretycznego punktu widzenia) np. w stosunku do pięciolatka. Stosowanie względem najmłodszych dzieci środków wychowawczych na podstawie projektowanej ustawy mija się jednak z celem. Nie ma natomiast przeszkód, by in concreto natężenie ich niepożądanych zachowań potraktować jako sygnał dający podstawę do wydania określonych zarządzeń przez sąd opiekuńczy. Obowiązki nauczycieli i dyrektorów Ustawa o postępowaniu w sprawach nieletnich wskazuje również w art. 3, że w sprawie nieletniego należy kierować się przede wszystkim jego dobrem, dążąc do osiągnięcia korzystnych zmian w osobowości i zachowaniu się nieletniego oraz zmierzając w miarę potrzeby do prawidłowego spełniania przez rodziców lub opiekuna ich obowiązków wobec nieletniego, uwzględniając przy tym interes społeczny. Szczególny obowiązek dla nauczycieli oraz dyrektora szkoły wynika natomiast z art. 4 § 1 ustawy. Zgodnie z tą regulacją każdy, kto stwierdzi istnienie okoliczności świadczących o demoralizacji nieletniego, w szczególności naruszanie zasad współżycia społecznego, popełnienie czynu zabronionego, systematyczne uchylanie się od obowiązku szkolnego lub kształcenia zawodowego, używanie alkoholu lub innych środków w celu wprowadzenia się w stan odurzenia, uprawianie nierządu, włóczęgostwo, udział w grupach przestępczych, ma społeczny obowiązek odpowiedniego przeciwdziałania temu, a przede wszystkim zawiadomienia o tym rodziców lub opiekuna nieletniego, szkoły, sądu rodzinnego, policji lub innego właściwego organu. Identyczny obowiązek został sformułowany w projekcie nowej ustawy o nieletnich. Zgodnie z prawem oświatowym niespełnianie obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki oznacza nieusprawiedliwioną nieobecność w okresie jednego miesiąca na co najmniej 50% dni zajęć w szkole podstawowej czy szkole ponadpodstawowej. Przesłanki świadczące o demoralizacji Warto zauważyć, że pojęcie demoralizacji nie zostało w ustawie wprost zdefiniowane, aczkolwiek według doktryny demoralizacja oznacza szczególnie intensywną i względnie trwałą postać nieprzystosowania społecznego. To pewien proces odchodzenia od obowiązujących w społeczeństwie wartości moralnych przejawiający się niekiedy przez przestępczość (Górecki P., Stachowiak S., Komentarz do ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich, Oficyna, 2007, wyd. IV). W przywołanym art. 4 § 1 ustawy zostały natomiast wskazane przesłanki świadczące o postępującej demoralizacji nieletniego, w tym: naruszanie zasad współżycia społecznego, popełnienie czynu zabronionego, systematyczne uchylanie się od obowiązku szkolnego lub kształcenia zawodowego, używanie alkoholu lub innych środków w celu wprowadzenia się w stan odurzenia itd. Szczególną uwagę można tu zwrócić na fakt, że ustawa wśród przesłanek świadczących o demoralizacji wymienia również systematyczne uchylanie się od obowiązku szkolnego, nakładając jednocześnie na dyrektora obowiązek zawiadomienia o tym sądu rodzinnego czy policji. Zauważyć należy, że jest to całkowicie odrębna regulacja od tej znajdującej się w art. 42 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe ( Dz. U. z dnia 19 czerwca 2019 r., poz. 1148), stosownie do którego niespełnianie obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki podlega egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Zgodnie z prawem oświatowym niespełnianie obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki oznacza nieusprawiedliwioną nieobecność w okresie jednego miesiąca na co najmniej 50% dni zajęć w szkole podstawowej czy szkole ponadpodstawowej. W projekcie nowej ustawy o nieletnich również odstąpiono od zdefiniowania pojęcia demoralizacji. Uzasadnienie do projektu wskazuje natomiast, że pojęcie demoralizacji jest obecnie, dzięki ponad trzydziestopięcioletniemu stosowaniu przepisów ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, rozumiane w sposób jednolity i nie budzi wątpliwości zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie. Przy braku nowej legalnej definicji pojęcia demoralizacji w pełni przydatny będzie zatem dorobek wypracowany w literaturze przedmiotu, a również dla sędziów nie będzie budzić wątpliwości, jakie zachowania stanowią przejawy demoralizacji, bez zbędnego zawężania rozumienia tego terminu. Ponieważ w projektowanej ustawie, tak jak obecnie, pozostawiono pojęcie czynu karalnego (stanowiącego czyn zabroniony, którego nieletni dopuścił się po ukończeniu 13 lat, a przed ukończeniem 17 lat) oraz pojęcie czynu zabronionego, w art. 1 ust. 3 wskazano wprost, że czyn zabroniony, którego nieletni dopuścił się po ukończeniu 10 lat, a przed ukończeniem 13 lat, stanowi demoralizację. Demoralizację stanowi czyn zabroniony, którego nieletni dopuścił się po ukończeniu 10 lat, a przed ukończeniem 13 lat. Uznać zatem należy, że do dyrektora należy przeciwdziałanie demoralizacji nieletniego, o którym może świadczyć systematyczne uchylanie się od obowiązku szkolnego, jak i prowadzenie egzekucji tego obowiązku na podstawie prawa oświatowego. Poza prowadzeniem egzekucji administracyjnej konieczne może się zatem stać również zawiadomienie sądu rodzinnego lub policji. Czyn karalny Jak wcześniej wspomniano, przepisy ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich stosujemy również w stosunku do osób, które dopuściły się czynu karalnego po ukończeniu lat 13, ale nie ukończyły lat 17. Przez czyn karalny ustawa rozumie przestępstwo, przestępstwo skarbowe lub wykroczenie określone w ustawie z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń ( Dz. U. z dnia 6 maja 2019 r., poz. 821 z późn. zm.) w artykule: 50a – posiadanie niebezpiecznych przedmiotów w miejscu publicznym, 51 – zakłócanie porządku publicznego, 69 – umyślne niszczenie, uszkadzanie, usuwanie znaków, 74 – niszczenie, uszkadzanie, usuwanie znaków lub napisów ostrzegających o grożącym niebezpieczeństwie dla życia lub zdrowia człowieka, lub ogrodzeń i innych urządzeń zapobiegających takiemu niebezpieczeństwu, 76 – rzucanie kamieniami lub innymi przedmiotami w pojazd mechaniczny będący w ruchu, 85 – samowolne ustawianie, usuwanie, niszczenie, uszkadzanie znaków ostrzegawczych lub zabezpieczających, 87 – prowadzenie pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym w stanie po użyciu alkoholu lub innego podobnie działającego środka, 119 – kradzież lub przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej o wartości nieprzekraczającej 500 złotych, 122 – paserstwo mienia o wartości nieprzekraczającej 500 złotych, 124 – niszczenie lub uszkadzanie mienia, jeżeli szkoda nie przekracza 500 złotych, 133 – spekulacja biletami, 143 – utrudnianie lub uniemożliwianie korzystania z urządzeń przeznaczonych do użytku publicznego. W pewnych przypadkach nieletni odpowiada na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny ( Dz. U. z dnia 21 sierpnia 2018 r., poz. 1600 z późn. zm.). Zgodnie z art. 10 § 1 na zasadach określonych w tym kodeksie odpowiada ten, kto popełnia czyn zabroniony po ukończeniu 17 lat. Natomiast nieletni, który ukończył 15 lat, może odpowiadać na zasadach określonych w jeżeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają, a w szczególności jeżeli poprzednio stosowane środki wychowawcze lub poprawcze okazały się bezskuteczne. Nieletni odpowiada jak dorosły jedynie w pewnych przypadkach wymienionych w art. 10 § 2 dotyczących czynów określonych w: art. 134 – zamach na życie prezydenta RP, art. 148 § 1, 2 lub 3 – zabójstwo, art. 156 § 1 lub 3 – ciężki uszczerbek na zdrowiu art. 163 § 1 lub 3 – sprowadzenie zdarzenia powszechnie niebezpiecznego, art. 166 – zawładnięcie statkiem wodnym lub powietrznym, art. 173 § 1 lub 3 – katastrofa w komunikacji, art. 197 § 3 – zgwałcenie i wymuszenie czynności seksualnej, art. 223 § 2 – czynna napaść na funkcjonariusza publicznego, art. 252 § 1 lub 2 – wzięcie zakładnika, art. 280 – rozbój. Dodać tu również należy, że zgodnie z § 4 ust. 2 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich każdy, dowiedziawszy się o popełnieniu czynu karalnego przez nieletniego, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym sąd rodzinny lub policję. Mediacja Na podstawie art. 3a ustawy w każdym stadium postępowania, z inicjatywy lub za zgodą pokrzywdzonego i nieletniego, sąd rodzinny może skierować sprawę do instytucji lub osoby godnej zaufania w celu przeprowadzenia postępowania mediacyjnego. Szczegółowe zasady prowadzenia mediacji określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 maja 2001 r. w sprawie postępowania mediacyjnego w sprawach nieletnich (Dz. U. z dnia 6 czerwca 2001 r. Nr 56, poz. 591 z późn. zm.). Mediację prowadzi podmiot wskazany w wykazie prowadzonym w sądzie okręgowym. Sąd rodzinny, kierując sprawę do postępowania mediacyjnego, udostępnia mediatorowi informacje z akt sprawy w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia postępowania mediacyjnego, w szczególności zawarte w postanowieniu o wszczęciu postępowania. W postępowaniu mediacyjnym uczestniczą: nieletni, pokrzywdzony oraz rodzice lub opiekun nieletniego, a jeżeli pokrzywdzonym jest małoletni – także jego rodzice lub opiekun. W postanowieniu o skierowaniu sprawy do postępowania mediacyjnego sąd rodzinny określa termin, w którym powinien otrzymać sprawozdanie z przebiegu i wyników postępowania mediacyjnego, nie dłuższy niż 6 tygodni. W wyjątkowych przypadkach, gdy istnieje duże prawdopodobieństwo zawarcia ugody, sąd może termin ten przedłużyć na czas określony, nie dłuższy niż 14 dni. Postępowanie mediacyjne przeprowadza się za zgodą wszystkich uczestników. Zgoda ta może być cofnięta w każdym stadium postępowania mediacyjnego. Jeżeli nie jest możliwe bezpośrednie spotkanie uczestników, mediator może prowadzić postępowanie mediacyjne w sposób pośredni, przekazując uczestnikom informacje, propozycje i zajmowane przez każdego z nich stanowisko, o ile względy oddziaływania wychowawczego na nieletniego nie stoją temu na przeszkodzie. Po przeprowadzeniu postępowania mediacyjnego mediator sporządza pisemne sprawozdanie, które zawiera informację o wynikach postępowania. Warto tu również wspomnieć, że w projekcie ustawy o nieletnich również zachowana została możliwość prowadzenia mediacji. Postępowanie w tym zakresie projekt reguluje w przepisie art. 58. Z unormowania tego wynika, że pokrzywdzony może zainicjować mediację, zaś jego zgoda jest warunkiem koniecznym do jej prowadzenia. Jak wskazuje uzasadnienie do projektu ustawy, przepis zachowuje zasadę dobrowolności mediacji. Szczególna wartość tej regulacji w kontekście uprawnień pokrzywdzonego wynika z treści przepisu, w którym jednoznacznie wskazano, że postępowanie mediacyjne powinno zmierzać nie tylko do wzbudzenia w nieletnim poczucia odpowiedzialności za skutki czynu zabronionego, którego się dopuścił, ale także do zawarcia ugody w przedmiocie naprawienia wyrządzonej szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Jeżeli nieletni zobowiązuje się do naprawienia wyrządzonej szkody lub do zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, zawarcie przez niego ugody wymaga zgody jego przedstawiciela ustawowego. Jeżeli zaś to rodzice nieletniego zobowiązują się do naprawienia wyrządzonej przez niego szkody lub do zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, mogą to również uczynić w ugodzie zawartej z pokrzywdzonym. Mediacja nie powinna trwać dłużej niż 6 tygodni, zaś w postępowaniu mediacyjnym biorą udział rodzice albo ten z rodziców, pod którego stałą pieczą nieletni faktycznie pozostaje, albo opiekun nieletniego, a także przedstawiciel ustawowy pokrzywdzonego albo osoba, pod której stałą pieczą pokrzywdzony faktycznie pozostaje. Wyniki mediacji oraz ugodę zawartą przed mediatorem sąd rodzinny ma obowiązek wziąć pod uwagę, orzekając w sprawie nieletniego. Kary i środki wychowawcze Zgodnie z art. 5 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich wobec nieletniego mogą być stosowane: środki wychowawcze oraz środek poprawczy w postaci umieszczenia w zakładzie poprawczym. Kara może być orzeczona tylko w wypadkach prawem przewidzianych, jeżeli inne środki nie są w stanie zapewnić resocjalizacji nieletniego. Katalog środków wychowawczych określony został w art. 6 ustawy. Z zapisu wynika, że wobec nieletnich sąd rodzinny może: udzielić upomnienia, zobowiązać do określonego postępowania, a zwłaszcza do naprawienia wyrządzonej szkody, do wykonania określonych prac lub świadczeń na rzecz pokrzywdzonego lub społeczności lokalnej, do przeproszenia pokrzywdzonego, do podjęcia nauki lub pracy, do uczestniczenia w odpowiednich zajęciach o charakterze wychowawczym, terapeutycznym lub szkoleniowym, do powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach albo do zaniechania używania alkoholu lub innego środka w celu wprowadzania się w stan odurzenia, ustanowić nadzór odpowiedzialny rodziców lub opiekuna, ustanowić nadzór organizacji młodzieżowej lub innej organizacji społecznej, zakładu pracy albo osoby godnej zaufania – udzielających poręczenia za nieletniego, zastosować nadzór kuratora, skierować do ośrodka kuratorskiego, a także do organizacji społecznej lub instytucji zajmujących się pracą z nieletnimi o charakterze wychowawczym, terapeutycznym lub szkoleniowym, po uprzednim porozumieniu się z tą organizacją lub instytucją, orzec zakaz prowadzenia pojazdów, orzec przepadek rzeczy uzyskanych w związku z popełnieniem czynu karalnego, orzec umieszczenie w młodzieżowym ośrodku wychowawczym albo w rodzinie zastępczej zawodowej, która ukończyła szkolenie przygotowujące do sprawowania opieki nad nieletnim, orzec umieszczenie w zakładzie poprawczym, zastosować inne środki zastrzeżone w niniejszej ustawie do właściwości sądu rodzinnego, jak również zastosować środki przewidziane w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, z wyłączeniem umieszczenia w rodzinie zastępczej spokrewnionej, rodzinie zastępczej niezawodowej, rodzinnym domu dziecka, placówce wsparcia dziennego, placówce opiekuńczo-wychowawczej i regionalnej placówce opiekuńczo-terapeutycznej. Ponownie należy się tu odnieść do projektu nowej ustawy w sprawach nieletnich. Uzasadnienie do projektu wskazuje, że duża część niepożądanych zachowań nieletnich ma miejsce w szkole, do której uczęszczają nieletni bądź związana jest z faktem realizowania przez nich obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki określonych w ustawie z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (Dz. U. z dnia 24 maja 2018 r., poz. 996 z późn. zm.). Należy mieć tu również na uwadze, że szkolne życie to nie tylko kształcenie, lecz również nawiązywanie kontaktów rówieśniczych i uczenie się reguł życia w grupie. Pożądane jest, by już na tym etapie wprowadzać w możliwie szerokim zakresie właściwe i pożądane wzorce zachowań. Konieczne jest zatem, aby reakcja na niepożądane i niewłaściwe zachowania następowała niezwłocznie, bez konieczności ingerowania przez sąd rodzinny, którego czynności często mogą być odbierane jako nieadekwatne do okoliczności sprawy, nadmierne i spóźnione. Projekt wyposaża zatem dyrektora szkoły, do której nieletni uczęszcza, w możliwość podjęcia oddziaływań wychowawczych we własnym zakresie – bez konieczności zawiadamiania sądu rodzinnego lub policji o przejawie demoralizacji lub popełnieniu przez nieletniego czynu karalnego. Chodzi tutaj o art. 4 ust. 4 projektu, zgodnie z którym w przypadku gdy nieletni wykazuje przejawy demoralizacji lub dopuścił się czynu karalnego na terenie szkoły lub w związku z realizacją obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki, dyrektor szkoły, do której nieletni uczęszcza, może za zgodą rodziców albo opiekuna nieletniego zastosować, jeżeli jest to wystarczające, środki oddziaływania wychowawczego, w szczególności w postaci pouczenia, ostrzeżenia ustnego albo ostrzeżenia na piśmie, nakazania przeproszenia pokrzywdzonego, przywrócenia stanu poprzedniego lub wykonania określonych prac porządkowych na rzecz szkoły. Zastosowanie środków oddziaływania wychowawczego nie wyłącza zastosowania kary określonej w statucie szkoły. W postępowaniu mediacyjnym uczestniczą: nieletni, pokrzywdzony oraz rodzice lub opiekun nieletniego, a jeżeli pokrzywdzonym jest małoletni – także jego rodzice lub opiekun. Zatem decyzja, czy zastosować środki oddziaływania wychowawczego, będzie należała wyłącznie do dyrektora szkoły jako podmiotu odpowiedzialnego za prawidłowe funkcjonowanie placówki. Dyrektor szkoły będzie mógł jednak z tego środka skorzystać po uzyskaniu stosownej zgody od rodziców albo opiekuna nieletniego. Jeśli natomiast przedstawiciel ustawowy nieletniego nie wyrazi zgody, wówczas dyrektor będzie miał obowiązek zawiadomienia sądu rodzinnego o demoralizacji lub czynie karalnym. Warto zauważyć, że zastosowanie środków oddziaływania wychowawczego przewidzianych w projekcie ustawy o nieletnich nie wyklucza możliwości zastosowania kar przewidzianych w statucie szkoły. Umieszczenie nieletniego w szpitalu psychiatrycznym Wracając do regulacji ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, zauważyć należy, że jak wynika z zapisów art. 12 tego aktu, w razie stwierdzenia u nieletniego upośledzenia umysłowego, choroby psychicznej lub innego zakłócenia czynności psychicznych bądź nałogowego używania alkoholu albo innych środków w celu wprowadzenia się w stan o... Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem Psychologowie zawsze podkreślają, że dobro dziecka jest najważniejsze. Z tego względu rodzice powinni zapewnić mu odpowiednie warunki rozwoju. Co więcej, wszelkie formy godzenia w dobro dziecka zasługują na potępienie, a szczególnie demoralizacja nieletnich. Tego typu działanie nosi nawet znamiona przestępstwa. Na czym dokładnie polega demoralizacja nieletnich? Omawiam tę kwestię w moim kolejnym artykule. Potrzebujesz pomocy adwokata? A może chcesz pomóc bliskiej Ci osobie? Zapraszam do zapoznania się z ofertą mojej Kancelarii Adwokackiej (Adwokat Sprawy Karne). W trudnych sprawach reprezentuję klientów z całej Polski. Zapraszam do kontaktu. Demoralizacja nieletnich – główne wnioski Demoralizacja nieletnich to niezwykle poważny problem społeczny, dlatego istotne są instrumenty służące jej zapobieganiu. Istnieje wiele zachowań, które stanowią przejaw demoralizacji – na przykład wandalizm, posługiwanie się wulgarnym słownictwem, wagarowanie, uciekanie z domu, zażywanie narkotyków lub innych środków odurzających, palenie papierosów, spożywanie alkoholu, przedwczesne podejmowanie współżycia seksualnego. Jeżeli dziecko jest zdemoralizowane, warto poszukać pomocy u specjalistów – psychologa, terapeuty lub pedagoga. Zgodnie z polskim prawem zasadniczo odpowiedzialność karną ponosi osoba, która ukończyła 17. rok życia. W przypadku niektórych przestępstw odpowiedzialność karną ponosi sprawca, który ukończył 15. rok życia. Wobec nieletnich sąd może zastosować dozór kuratora. Demoralizacja nieletnich – co to jest? Poprzez demoralizację rozumiemy pewien rodzaj moralnego rozprężenia, brak dyscypliny, co w konsekwencji prowadzi do dopuszczania się przez osobę zdemoralizowaną czynów o charakterze nieakceptowanym społecznie, między innymi przestępstw i wykroczeń. Żeby jednak móc mówić o demoralizacji, warto pamiętać, że zachowania te muszą się powtarzać. Co do zasady jednorazowy wybryk nie stanowi jeszcze o demoralizacji. Jeżeli chodzi o osoby nieletnie, demoralizacja stała się przedmiotem uwagi ustawodawcy. Otóż w ustawie o postępowaniu w sprawach nieletnich uregulowano ją jako czyn zabroniony. W tym sensie zdefiniowano ją w art. 4 § 1 wspomnianej ustawy. Skoro już wiesz, czym jest demoralizacja nieletnich, sprawdźmy teraz, jakie są jej przejawy. Na czym polega przestępstwo demoralizacji nieletnich? Jak już zdążyłeś zauważyć, pojęcie demoralizacji nieletnich ma charakter niezwykle ogólny. Oznacza to, że w jego zakresie mieszczą się różnego rodzaju zachowania. Poniżej omówię je bardziej szczegółowo. DEMORALIZACJA NIELETNICH Przejawy demoralizacji Demoralizacja może mieć różne formy. Jako jej przejawy można wskazać następujące zachowania: wandalizm; posługiwanie się wulgarnym słownictwem; wagarowanie; uciekanie z domu; zażywanie narkotyków lub innych środków odurzających; palenie papierosów; spożywanie alkoholu; przedwczesne podejmowanie współżycia seksualnego. Musisz jednak mieć na uwadze, że powyższe wyliczenie ma charakter wyłącznie przykładowy. Oznacza to, że przejawami demoralizacji nieletnich mogą być także inne zachowania, które odbiegają od przyjętych norm społecznych. Zachowania te powinny się powtarzać, aby można było mówić o demoralizacji. Jeżeli mają one miejsce jeden raz bądź sporadycznie, nie można ich rozpatrywać w takich kategoriach. Wyjątkiem jest jednak sytuacja, w której nieletni dopuścił się przestępstwa. Wystarczy popełnić chociażby jedno przestępstwo, aby można mówić o demoralizacji. Ucieczka z domu przez nieletniego Ucieczka z domu może być przejawem demoralizacji nieletniego. Wielu nastolatków decyduje się na taki krok ze względu na pragnienie poczucia się dorosłym, udowodnienia sobie, że są w stanie poradzić sobie w życiu samodzielnie. Niemniej zwykle ucieczka z domu jest przejawem bardzo silnego buntu wobec otaczającego środowiska, a zwłaszcza wobec rodziców. Faktycznie ucieczka z domu jest często początkiem kolejnych problemów. Powtarzające się ucieczki z domu mogą więc świadczyć o tym, że dane dziecko jest zdemoralizowane. Mogą być również sygnałem, że w jego życiu dzieje się coś niedobrego, coś, z czym trudno mu sobie poradzić. Z tego względu zawsze należy podchodzić indywidualnie do takiej sytuacji. Demoralizacja dziecka przez rodzica Demoralizacja dziecka może polegać na udziale rodzica w procesie jego wychowywania w sposób, który jest sprzeczny z normami społecznymi. Nie jest bowiem tajemnicą, że dzieci czerpią wiele wzorców zachowań od swoich rodziców. Jeżeli ojciec lub matka nadużywa alkoholu czy też stosuje różnego rodzaju przemoc, istnieje duże prawdopodobieństwo, że dziecko będzie naśladować te zachowania, zwłaszcza w szkole. Co jednak istotne, coraz częściej zdemoralizowane są także dzieci pochodzące z tak zwanych dobrych domów. Dlaczego tak się dzieje? Otóż głównym problemem jest tutaj emocjonalne zaniedbanie dziecka. Jeżeli bowiem rodzice nie mają dla niego czasu, dziecko poszukuje nowych doznań, które nie zawsze mają pozytywny wpływ na jego rozwój, a czasami wiążą się nawet z dopuszczeniem się czynów zabronionych prawem. Zastanówmy się teraz, co można zrobić, jeżeli zauważysz, że Twoje dziecko jest zdemoralizowane. DEMORALIZACJA DZIECKA PRZEZ RODZICA Co robić, jeśli dziecko jest zdemoralizowane? Wielu rodziców ma poważny problem z rozwiązaniem kwestii demoralizacji swojego dziecka. Nic dziwnego, każdy bowiem chciałby, aby jego dziecko miało zapewnione jak najlepsze warunki życia i rozwoju. Z tego względu, gdy pojawia się tego rodzaju problem, rodzice szukają najczęściej pomocy u specjalistów – psychologów, terapeutów i pedagogów. Niekiedy same rozmowy z dzieckiem doprowadzają do zmiany jego postępowania i powrotu na „właściwą drogę”. Oczywiście, zwykle są to procesy długotrwałe. Jeżeli jednak rodzice lekceważą sobie zalecenia specjalistów i nie dokładają starań, aby dziecko zmieniło swoje zachowanie, wówczas sytuacją danej rodziny może zainteresować się sąd. Za chwilę dowiesz się, jak wygląda postępowanie sądowe w przypadku demoralizacji nieletniego. Sprawa w sądzie dla nieletnich o demoralizację i kary Sąd wszczyna postępowanie wobec nieletniego, jeżeli zachodzą uzasadnione podejrzenia co do istnienia okoliczności wskazujących na jego demoralizację. Zawsze wydaje on w tym przedmiocie postanowienie, które – co ważne – nie jest zaskarżalne. Natomiast jeżeli nie ma podstaw do jego wszczęcia lub prowadzenia w określonym zakresie albo gdy orzeczenie środków wychowawczych lub poprawczych jest niecelowe, w szczególności ze względu na orzeczone już środki w innej sprawie, które w ocenie sądu są wystarczające, sąd rodzinny nie wszczyna postępowania, a wszczęte umarza w całości lub w części. Na to postanowienie przysługuje środek zaskarżenia w postaci zażalenia. Po rozpoczęciu sprawy sąd zleca przeprowadzenie wywiadu środowiskowego. Ma on na celu zweryfikowanie sytuacji rodzinnej dziecka. Ponadto brane są pod uwagę takie czynniki jak wiek małoletniego, stopień jego rozwoju fizycznego oraz psychicznego, a także jego cechy charakteru. Skutkiem postępowania o demoralizację może być na przykład: udzielenie dziecku upomnienia, zobowiązanie go do naprawienia szkody, skierowanie na udział w zajęciach terapeutycznych bądź też zobowiązanie do zaprzestania picia alkoholu. Oprócz tego nieletniego mogą spotkać o wiele bardziej dolegliwe sankcje! Otóż istnieje możliwość: zastosowania nadzoru kuratora, umieszczenia nieletniego w młodzieżowym ośrodku wychowawczym, bądź też w rodzinie zastępczej, a w skrajnych przypadkach nawet możliwość zdecydowania o umieszczeniu go w zakładzie poprawczym. Sąd może także nałożyć obowiązki na rodziców dziecka. Wśród nich można wskazać na przykład następujące zobowiązania: poprawa warunków wychowawczych, bytowych lub zdrowotnych dziecka, ścisła współpraca ze szkołą dziecka, poradnią psychologiczno-pedagogiczną lub inną poradnią specjalistyczną, lekarzem lub zakładem leczniczym. Gdyby jednak rodzice uchylali się od wykonania nałożonych na nich obowiązków, sąd może wymierzyć im karę pieniężną w wysokości od 50 do 1500 złotych. Wszystko jednak zależy od okoliczności danej sprawy, a ich oceny zawsze dokonuje sąd. A czy nieletni może odpowiadać jak dorosły? Jeżeli tak, to w jakich przypadkach? Kiedy nieletni odpowiada jak dorosły? Zasadniczo warunkiem odpowiedzialności karnej jest ukończenie przez sprawcę czynu 17. roku życia. W wyjątkowych przypadkach do odpowiedzialności może zostać pociągnięta także osoba, która ukończyła 15 lat. Chodzi tutaj o następujące czyny: zabójstwo, doprowadzenie do ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, sprowadzenie zdarzenia powszechnie niebezpiecznego, zgwałcenie ze szczególnym okrucieństwem, a także czynną napaść na funkcjonariusza. W takich sytuacjach nieletni odpowiada jak dorosły, czyli postępowanie toczy się w myśl przepisów Kodeksu postępowania karnego. Ze względu na swój wiek może on jednak liczyć na nadzwyczajne złagodzenie kary, niemniej uzależnione jest to od okoliczności danej sprawy. Jest to także uzależnione od przyjętej linii obrony. Zawsze bowiem warto skorzystać z pomocy prawnika – adwokata lub radcy prawnego, który pomoże przygotować strategię, a także podejmie się obrony przed sądem. W niektórych przypadkach sąd może ustanowić dla nieletniego kuratora. Jak to wygląda w praktyce? ODPOWIEDZIALNOŚĆ KARNA NIELETNIEGO Kurator dla nieletniego Sąd może zastosować nadzór kuratora wobec osoby, która nie mając ukończonego 17. roku życia, dopuściła się przestępstwa. Kurator kontaktuje się ze swoim podopiecznym nie później w terminie 7 dni od otrzymania prawomocnego orzeczenia sądu. Jego celem jest nie tylko pouczenie nieletniego o jego prawach i obowiązkach, a także w porozumieniu z jego rodzicami bądź opiekunami pomaga rozwiązywać życiowe problemy. Po 14 dniach od nawiązania pierwszego kontaktu kurator zobowiązany jest do złożenia sprawozdania sądowi. Ma ono formę pisemną. Kolejne sprawozdania składane są na żądanie sądu albo w terminach przez niego określonych. Kurator jest także uprawniony do przeprowadzenia wywiadu środowiskowego na zlecenie sądu. Jego celem jest poznanie sytuacji materialnej rodziny nieletniego, przebiegu jego nauki i sposobu spędzania czasu wolnego, jego kontaktów środowiskowych, stosunku do niego rodziców albo opiekuna, stanu zdrowia, a także znanych w środowisku uzależnień nieletniego. Co więcej, kurator może zwrócić się z wnioskiem o pomoc do miejscowej jednostki policji. Czy Ty lub Twój bliski potrzebujesz pomocy adwokata? Jeśli chciałbyś skorzystać z mojej pomocy, zapraszam do kontaktu. Działam na terenie takich miast jak: Poznań, Luboń, Gniezno, Śrem, Środa Wielkopolska, Grodzisk Wielkopolski, Swarzędz, Leszno, Piła, Kościan, Jarocin, Września oraz Wolsztyn. Posiadam także oddział w Świeciu, pracując w takich miejscowościach jak Grudziądz, Chełmno i Tuchola. W trudnych sprawach działam w CAŁEJ POLSCE! Umów się na konsultację! Adwokat Marlena Słupińska-Strysik e-mail: biuro@ tel. 61 646 00 40 tel. 68 419 00 45 tel. 52 511 00 65 UWAGA! W powyższy artykuł nie stanowi porady prawnej ani jej substytutu. Nie może też stanowić inspiracji do obrony w procesie karnym. Jeśli jesteś oskarżony w sprawie karnej koniecznie skontaktuj się z adwokatem! Komentarze:

kiedy nieletni odpowiada jak dorosły